Epiktet

Epiklet spędził młodość jako niewolnik Epafrodyta (byłego sekretarza cesarza Nerona) i studiował filozofię stoicką pod kierunkiem Muzoniusza Rufusa. Od młodości utykał i nie wiadomo na pewno, czy jego pan złamał mu nogę, czy też cierpiał na jakąś chorobę.

W 89 r. n.e. otrzymał wolność i wraz z innymi filozofami został wygnany z Rzymu i całej Italii. Osiadł w Nikopolis w Epirze, gdzie założył odnoszącą sukcesy szkołę filozoficzną. Najsłynniejszym uczniem tej szkoły był historyk Flawiusz Arrianus, który wstąpił do służby cesarza Hadriana. Epiktet czytał swoim uczniom pisma starożytnych stoików, a następnie wspólnie nad nimi debatowali. Tematem była głównie etyka.

Epiktet porównał swoją szkołę do szpitala, do którego ludzie przychodzą, aby się leczyć. Tutaj również na próżno szukają szczęścia, ponieważ znajdują się w niewłaściwym miejscu. Nie wiedzą, że tylko cnota jest dobra, a występek zły. Nie możemy kontrolować bogactwa, zdrowia i zaszczytów, więc są one obojętne, jeśli chodzi o szczęśliwe życie.